Reisverslag (1): Lennard (Mozaiek0118) bezoekt Kenia

Als Mozaiek gemeenten mogen we meehelpen in het oplossen van de nood in het Noorden van Kenia: Marsabit, Isiolo en omgeving. Hierbij werken we samen met Compassion en de lokale kerken ter plaatse. Met elkaar zijn we verbonden door Hoop! Lennard de Rijke maakte begin oktober namens Mozaiek0118 een reis naar Kenia om armoede in de ogen te kijken en neemt jullie mee in 1 van de vele verhalen.

Nairobi, Madare Church 

Ik neem jullie mee naar Nairobi de hoofdstad van Kenia. Kenia telt 53 miljoen inwoners en Nairobi rond de 5 miljoen. Eenmaal geland op het vliegveld en rijdend naar ons hotel zien we flatgebouwen, hotels en mooie verlichting. Met dat we verder rijden zien we de omgeving veranderen naar een typische Afrikaanse miljoenenstad. Ik besef me dat wat we net zagen waarschijnlijk het zakendistrict was. Met dat we hier uit rijden veranderd dit naar kleinere huizen en gebouwen. Op straat lopen veel mensen. We zien vooral smoezelige kleding en gegroefde gezichten. Wel begroet iedereen ons vriendelijk. 

Ons hotel is een mooie plek waar we een nacht bij komen van onze reis. De volgende ochtend bereidt de staf van Compassion ons voor op ons eerste bezoek aan de rauwe werkelijkheid van de actualiteit van waar we zijn; de Sloppenwijken van Nairobi, waar 800.000 mensen wonen. Na deze briefing rijden we met gemengde gevoelens in de richting van deze sloppenwijk. Hoe verder we de stad in rijden hoe meer de armoede ons in het gezicht staart. Mensen leven hier voornamelijk op straat. De eenvoudige huizen die we zien veranderen steeds meer in kleine hutten gemaakt van golfplaatjes. Op straat spelen veel kinderen. Met smoezelige kleren en vieze gezichtjes. Als we voorbij rijden zwaaien ze enthousiast. 

Dan draaien we van de straat af een soort hobbelig pad op. Een auto past hier precies tussen. Links en rechts staan kleine hutjes die blijkbaar als winkel dienen. Mensen houden hun koopwaar omhoog in de hoop dat we iets van ze kopen. We rijden een soort dal tegemoet en we zien een zee van golfplaten daken. We weten direct; we zijn in de sloppenwijk aangekomen. Na een korte rit komen we aan bij Madare Church en worden we verwelkomd door Pastor Joel en zijn team. Bij deze kerk is een Compassion project gevestigd waar 275 kinderen elke week gevoed worden, onderwijs en een hoop liefde krijgen. We worden welkom geheten in een klein eenvoudig zaaltje; de kerkruimte. We hebben de tijd om verhalen te horen van het team.

Niets kon ons voorbereiden op de verhalen van extreme armoede, dagelijkse honger en het ontstaan van allerlei ziekten door het gebrek aan hygiene. De gemiddelde levens verwachting van een man is rond 25 jaar. Veel jonge mannen komen om door geweld tussen bendeleden en/of hard ingrijpen door de politie. Pastor Joel verteld een verhaal over een gezin waar bij een meisje van 12 jaar in verwachting is, haar moeder is het zelfde overkomen en zal nu dus rond haar 25e levensjaar oma worden. Het schokkende is dat dit veelvuldig voorkomt en dus geen op zich zelf staand geval is.. Na deze heftige verhalen gaan we op huisbezoek. We verdelen de groep in 4 kleinere groepen. Ik ga met 4 anderen op pad. We vertrekken te voet. Het is een wirwar van kleine paadjes tussen allerlei golfplaten huisjes door. Regelmatig moeten we bukken omdat er een bundel elektriciteitsdraad op schouderhoogte bungelt. We moeten uitkijken waar we lopen.

Over de paadjes heen loopt een constante stroom van goor water, er drijven uitwerpselen in. Onze gids verteld ons dat dit tevens het riool is… Hiertussen zien we kinderen spelen op de grond. Ingevallen oogjes met smoezelige gezichtjes kijken ons aan maar lachen en zwaaien uitbundig als ze ons zien. De geur is bijna ondraaglijk. Dan komen we bij een rivier met pikzwart water en vol met rommel. Onze gids verteld ons dat al het riool en afvalwater van fabrieken hier op uitkomt. De stank is ondraaglijk. We lopen door en komen bij het hutje aan waar we moeten zijn. We worden ontvangen door Nelias, de moeder van het gezin en Leon, haar zoon. De andere zoon is niet aanwezig. We worden binnengelaten en komen terecht in een ruimte van ongeveer 3 bij 3 meter. Op de grond ligt een klein kleedje en verder is het gewoon zand en grond. Er ligt een matras op de grond en er staan 2 kastjes. Nelias verteld ons dat ze hier woont met haar 2 zoons. De oudste is 14. Haar man is overleden. Met zijn drieën slapen ze op het zelfde matras. Leon is een leuke bescheiden jongen die later voetballer wil worden. Nelias verteld dat het een grote zegen is dat Leon is opgenomen in het project. Hij krijgt daar onderwijs en eten. We praten nog wat en vragen haar naar haar grootste hoop;  ‘Dat haar kinderen een beter bestaan krijgen dan zijzelf’ We vragen haar naar hoop voor zichzelf en dan begint ze te huilen…. Die heef ze niet meer. Ze verteld dat ze besmet is met TBC en HIV.

Hierna verteld ze wel dat ze graag iets hogerop in de wijk zou willen wonen. De geur van de rivier is hier vaak niet te harden en regelmatig loopt het riool over. Daar ze op een van de laagste punten van de wijk woont loopt dit dan dus door haar huisje heen de rivier in. Het is een kwetsbaar moment waarbij de rauwheid van dit leven op ons valt als een zware deken…  We kijken elkaar aan en weten niet goed wat we moeten zeggen. Ik bijt op mijn lip en veeg een traan uit mijn ooghoek. Het enige  wat we kunnen doen is bidden voor haar. Nelias is gelovig en wil dit graag. We bidden met elkaar voor Nelias en haar zoons. Hierna delen we een cadeau uit wat we meenemen naar elk huisbezoek, gevuld met eten en praktische benodigdheden. We nemen afscheid en lopen terug naar de kerk. Onderweg spreken we niet zoveel. We zijn vol van het zojuist afgelegde bezoek en alles wat we zien om ons heen. Als we eenmaal allemaal terug zijn bij de kerk spreken we nog met Pastor Joel. Hij is door de 60 en werkt al ruim 40 jaar op deze plek. We vragen hem hoe hij het volhoudt. Hij kijkt ons aan en verteld met een zachte, rustige, maar vastberaden stem van een leider, die iedereen in de ruimte doet stilvallen en luisteren: 

‘Vertrouw op God, kijk niet weg!! Als je voelt dat geloven niet werkt is dat geen probleem, als je maar blijft geloven!!’ 

Hierna verteld hij dat elk kind dat gered word een plekje krijgt in zijn hart en dat hij het daar voor doet. Er zijn er nog zoveel die hulp nodig hebben- Daarom blijf ik doen wat ik doe, zolang God mij kan gebruiken!!! 

Lennard de Rijke